„Życie Twoich wiernych, o Panie, zmienia się, ale się nie kończy…”. Z taką wiarą pożegnaliśmy śp. Irenę.
W pogrzebowej Eucharystii celebrowanej przez dziewięciu kapłanów w białych szatach liturgicznych uczestniczyła Rodzina śp. Iki – jej siostra i inni krewni, członkinie Instytutu Niepokalanej Matki Kościoła – jej rodziny z powołania i wyboru oraz członkowie Ruchu Światło-Życie, a także inne osoby, które śp. Irenę znały i z nią współpracowały. Eucharystii przewodniczył Moderator generalny Ruchu, ks. Marek Sędek, a homilię (której tekst zamieszczamy poniżej) wygłosił ks. Piotr Kulbacki.
W ostatnie dni adwentu gromadzimy się, by pożegnać śp. pamięci Irenę Kucharska, znaną nam jako „Ika”. Na mszę św. pogrzebową celebrowaną w szatach koloru białego – paschalnego, zmartwychwstania, zostały wybrane czytania, które Kościół przeznaczył właśnie na dzisiejszy dzień adwentowego czuwania [21 grudnia – So 3, 14-17; Łk 1, 39-45].
W okresie zagrożenia Królestwa Judzkiego w VII w. przed Chrystusem, słowa płynące z ust proroka Sofoniasza, skierowane do mieszkańców Jerozolimy, wzywają do porzucenia lęku i do życia w radości: „Nie bój się, Syjonie! […] Pan, twój Bóg, jest pośród ciebie, Mocarz, który zbawia, uniesie się weselem nad tobą, odnowi cię swoją miłością, wzniesie okrzyk radości.”
Choć prorok wprost nie wspomina o Mesjaszu, to daje nadzieję perspektywy eschatologicznej. Czcigodny Sługa Boży, ks. Franciszek Blachnicki w homilii na dzień dzisiejszy podkreślał, iż „Bóg jest obecny poprzez wiarę. Kiedy ludzie wierzą słowom Jego obietnicy, wtedy Bóg jest obecny jako Ten, który zbawia. Słowo Boże jest nieomylne. Bóg nie może nie spełnić tego, co obiecał. Jeżeli człowiek wierzy w słowo Bożej obietnicy, może przeżywać tę obietnicę jako już spełnioną, bo ona jest pewna”. I dopowiada ks. Franciszek o Maryi: „błogosławiona jesteś, bo uwierzyłaś (błogosławiony jesteś, bo uwierzyłeś), że spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana” [F. Blachnicki, Oto Pan przybywa, Kraków 2014, s. 31-32].
Nasza siostra Ika – Irena wiernie słuchała tych słów Pisma Świętego, a słuchania ich uczyła się od ks. Franciszka Blachnickiego, jak zawsze podkreślała swego „wuja”, gdyż w Tarnowskich Górach wychowała ją siostra ks. Franciszka Blachnickiego, która wyszła za mąż za owdowiałego ojca Ireny.
Od pierwszego uczestnictwa w oazie w roku 1964 rozpoczął się w życiu Iki – jak sama mówiła – czas pogłębiania wiary, co zaowocowało konsekracją we wspólnocie Instytutu Niepokalanej Matki Kościoła. Idąc drogą najpełniejszego zaangażowania się na drodze charyzmatu ruchu oazowego, Ruchu Żywego Kościoła, Ruchu Światło-Życie od 1967 roku związała swe życie z Lublinem, od 1971 roku z ośrodkiem Ruchu na Sławinku. Ks. Franciszek Blachnicki zaangażował ją wówczas w apostolacie liturgicznym – w diakonii liturgicznej; w latach 70. ukończyła studia teologii na KUL-u. Współpracowała blisko z nim i jego najbliższym współpracownikiem wybitnym liturgistą ks. Wojciechem Danielskim.
Podejmowała początkowo dział piosenki religijnej, ale przede wszystkim opracowywała wraz z ks. Franciszkiem i ks. Wojciechem księgi liturgiczne na użytek oaz – mszały, lekcjonarze, teksty liturgii godzin, modlitewniki, na oazy modlitwy i na centralne spotkania Ruchu Światło-Życie oraz podręczniki i pomoce do kręgów liturgicznych. Świadectwem jej kompetencji liturgicznych jest fakt, iż fachowo przygotowany przez nią lekcjonarz dla oaz rekolekcyjnych został w 2006 zatwierdzony w Rzymie bez żadnych poprawek. Była współredaktorem podręcznika zawierającego pomoce dla księży i służby liturgicznej do Triduum Paschalnego. Współredagowała z ks. Blachnickim Godziny Taboru. Dla księży-studentów Instytutu Formacji Pastoralno-Liturgicznej (KUL) prowadziła ćwiczenia dotyczące ważnego aspektu przygotowywania liturgii – kręgu liturgicznego. Strzegła cennego księgozbioru liturgicznego Krajowego Ośrodka Formacji Służby Liturgicznej i dopełniała go stale nowymi pozycjami.
W ostatnich kilkunastu latach podejmowała apostolat w internecie, prowadząc stronę www.ika-oaza.pl . Dbając o piękno proklamacji słowa Bożego, redagowała na tej stronie pomoce do czytań na każdy dzień do poprawnej dykcji dla lektorów. Ta niezwykle cenna witryna internetowa stanowi opatrzoną indeksami kopalnię słów skierowanych przez kard. Karola Wojtyłę i Jana Pawła II do Ruchu światło-Życie. Udostępniła tam także doniosłe teksty ks. Blachnickiego, w tym całość ważnego dla procesu odnowy soborowej Biuletynu Liturgicznego, który redagował przez 10 lat na łamach Collectanea Theologica. Ostatnio gorliwie pracowała m. in. nad umieszczeniem na swojej witrynie internetowej tekstów Liturgii Godzin w przekładzie ks. Wojciecha Danielskiego.
Całe swe serce i życie oddała ruchowi żywego Kościoła, szczególnie posłudze liturgicznej. Mimo cukrzycy, wyniszczającej ją od wczesnej młodości, była niezwykle uczynna, chętnie służyła fachową pomocą liturgistom i diakonii liturgicznej, dla której stale przygotowywała potrzebne pomoce, np. komentarze i modlitwę powszechną. Zawsze czynnie uczestniczyła w głównych spotkaniach Ruchu oraz w krajowych spotkaniach duszpasterzy służby liturgicznej. Chętnie i z oddaniem podejmowała inne rodzaje posługi – czynnie uczestniczyła jako sekretarz w pracach zarządu oddziału lubelskiego Polskiego Stowarzyszenia Diabetyków.
Skąd czerpała siły do zaangażowania i wierności charyzmatowi? Słowo Boże, dla którego poprawnego głoszenia poświęciła znaczną część swego życia, daje nam dziś odpowiedź: Adwentowe oczekiwanie na ostateczne spotkanie z Panem, adwentowe wspominanie Jego pierwszego przyjścia jest związane z Jego trzecim przyjściem – urzeczywistnianym w liturgii Kościoła. Jezus Chrystus Bóg-Człowiek jest stale obecny w swoim Kościele.
Adwent tegoroczny rozpoczął się dla Ireny śmiertelną chorobą – nie odzyskała już przytomności. Nie wiemy jak wewnętrznie przeżywała te dni liturgii adwentowej. Ale przecież zawsze żyła nadzieją na ostateczne spotkanie z Panem – teraz i dniu zmartwychwstania naszych ciał. Dziś, gdy żegnamy Ikę, przywołujemy w naszej liturgii pogrzebowej słowa, którymi ks. Franciszek Blachnicki kończył swą wspomnianą już adwentową homilię: „Jeżeli nasza wiara będzie silna i głęboka, to już teraz będziemy przeżywali radość naszego zbawienia, zwłaszcza radość z odpuszczenia grzechów”.
Dlatego ufamy, że Ika uczestniczy w liturgii niebieskiej śpiewając z ks. Wojciechem Danielskim przetłumaczoną przez niego antyfonę z dzisiejszych nieszporów [www.ika-oaza.pl/LGad2.html#21], antyfonę opiewającą Zbawiciela i budzącą nadzieję w nas, jeszcze na ziemi jeszcze pielgrzymujących:
O Wschodzie ranny! Światło wiekuiste,
Sprawiedliwości słońce promieniste,
Przybądź i oświeć w ciemnościach siedzące
Nędznych tysiące!
Ika, żyjąc radością spotkania z Chrystusem-Światłością, mimo doznawanych cierpień i przeciwności, fizycznych i duchowych nie ustawała w wierze i nadziei, i budowała nas swą miłością bliźnich, bo zawierzyła prawdzie wyrażonej w przytoczanej już homilii ks. Franciszka: „Trwając w wierze i nadziei, doczekamy się ostatecznego wypełnienia słów Bożej obietnicy”.